Οι σεισμοί παρωθούν την ύλη του φλοιού της Γης, μεταβάλλοντας με αυτό τον τρόπο κατά τόπους τη βαρύτητα. Όμως, λόγω των ανακριβών, ασταθών οργάνων τους, οι επιστήμονες μπορούσαν ώς τώρα να παρακολουθούν αυτές τις μεταβολές μόνο με τη βοήθεια μακροχρόνιων καταγραφών που διενεργούνταν πριν και μετά τους σεισμούς. Τώρα, όμως, γιαπωνέζοι ερευνητές επινόησαν μια πολύ πιο γρήγορη μέθοδο. Παρακολούθησαν πώς υπεραγώγιμες σφαίρες «αντιδρούν» στις μεταβολές του βαρυτικού πεδίου καθώς «επιπλέουν» περιορισμένες εντός εξαιρετικά σταθερών μαγνητικών πεδίων που δημιουργούν υπεραγώγιμα πηνία. Αποκλείοντας τις επιδράσεις του Ήλιου, της Σελήνης, της ατμόσφαιρας, του ωκεανού και της περιστροφής της Γης, οι ερευνητές ανίχνευσαν μια μόνιμη αύξηση της βαρυτικής δύναμης, περίπου μισό δισεκατομμυριοστό της γήινης έλξης νοτιοανατολικά των ακτών της νήσου Χοκάιντο, στο επίκεντρο δηλαδή του σεισμού στο Τοκάτσιόκι του 2003, ο οποίος είχε μέγεθος 8. Τα αποτελέσματα συνάδουν με τις θεωρητικές προβλέψεις, υποδηλώνοντας ότι τα υπεραγώγιμα βαρυτόμετρα μπορούν να συνδράμουν τους δορυφόρους στη χαρτογράφηση του βαρυτικού πεδίου της Γης για να καταγράψουν μεταβολές στο πάχος του πολικού παγοκαλύμματος, στη στάθμη των νερών της θάλασσας, στην πυκνότητα της ατμόσφαιρας και στη γεωλογία του πλανήτη μας.
