Στην αυγή του, ο 19ος αιώνας ταλανιζόταν από το δικό του «πρόβλημα της σκοτεινής ύλης»: ο πλανήτης Ουρανός δεν ακολουθούσε πιστά «την τροχιά του». Το μυστήριο λύθηκε το 1846, όταν παρατηρησιακοί αστρονόμοι, υπό την καθοδήγηση θεωρητικών, ανακάλυψαν τον Ποσειδώνα, οι βαρυτικές παρέλξεις του οποίου αιτιολογούσαν την απειθάρχητη πορεία του Ουρανού. Οι ιστορικοί καταμερίζουν παραδοσιακά τη δόξα αυτής της ανακάλυψης ανάμεσα στον γάλλο θεωρητικό Urbain Jean Joseph Le Verrier και τον άγγλο μαθηματικό John Couch Adams. Ο ρόλος του Le Verrier είναι αδιαμφισβήτητος. Το αυτό δε ίσχυε και για τον Adams —μέχρι τουλάχιστον τα μέσα του 20ού αιώνα. Τη στιγμή ακριβώς που όλο και περισσότεροι ιστορικοί άρχιζαν να επανεξετάζουν το ρόλο που διαδραμάτισε ο Adams, μια σειρά από κρίσιμα έγγραφα χάθηκαν μυστηριωδώς από το αρχείο των Βρετανών, για να επανεμφανιστούν στη Χιλή το 1998. Οι συγγραφείς του παρόντος άρθρου ανακάλυψαν και άλλα κρίσιμα έγγραφα το καλοκαίρι του 2004. Εν κατακλείδι, ο Adams εκπόνησε πράγματι μερικούς ενδιαφέροντες υπολογισμούς, αλλά δεν του αξίζει μερίδιο στη δόξα της ανακάλυψης.
