Τα ποτά με τεχνητές γλυκαντικές ύλες ίσως να μη βοηθούν μια δίαιτα, διότι ενδέχεται το σώμα να δυσκολεύεται περισσότερο στην αναγνώριση της οριακής στιγμής που πρέπει να σταματά το βουλιμικό «χλαπάκιασμα». Με δεδομένο το προνόμιο της επιλογής μεταξύ αρωματικών υγρών, είτε με υψηλό είτε με χαμηλό θερμιδικό περιεχόμενο, οι εργαστηριακοί επίμυες προτιμούν και πίνουν λαίμαργα το υψηλοθερμιδικό παρασκεύασμα. Η Susan Swithers και οι συνεργάτες της, στο Πανεπιστήμιο Purdue, τάισαν επίμυες με ένα ζαχαρούχο υγρό και ένα άλλο που είχε ως γλυκαντικό μηδενικού θερμιδικού περιεχομένου τη γνωστή σακχαρίνη ―ανατρέποντας κατ’ αυτό τον τρόπο την τάση των ζώων να συνδέουν τη γλυκύτητα με τις θερμίδες. Δέκα μέρες αργότερα, και αφού είχαν μασουλήσει κάποιο σοκολατούχο ορεκτικό, αυτοί οι επίμυες καταβρόχθισαν περισσότερη τροφή έναντι μιας ομάδας ελέγχου η οποία αποτελούνταν από ζώα που δεν είχαν προηγουμένως γευθεί σακχαρίνη. Αλλά και η σχέση μεταξύ ιξώδους της τροφής και κορεσμού μπορούσε, επίσης, να διαλυθεί: Επίμυες που κατανάλωναν κάποιο υγρό σοκολατούχο συμπλήρωμα αποκτούσαν επίσης περισσότερο βάρος απ’ ό,τι επίμυες που «απολάμβαναν» το ίδιο θερμιδικό περιεχόμενο αλλά υπό μορφή πουτίγκας.
