Τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς κατέχουν εξέχουσα θέση στην ειδική θεωρία της σχετικότητας. Υπό αυστηρή έννοια όμως, στη Φύση δεν υπάρχουν τέτοιου είδους συστήματα τα οποία να μην υφίστανται την επίδραση κάποιας δύναμης, αφού κάθε υλικό σώμα, κάθε άστρο και πλανήτης έχει το δικό του βαρυτικό πεδίο, το οποίο πληροί ολόκληρο το χώρο και ευθύνεται για τη βαρυτική έλξη που το σώμα αυτό εξασκεί σε κάθε άλλο. Σε αντιδιαστολή με την ειδική θεωρία της σχετικότητας, η γενική θεωρία περιλαμβάνει και τη βαρύτητα.
H γενική σχετικότητα βασίζεται σε μια θεμελιώδη αρχή, την οποία γνώριζε ακόμη και ο Γαλιλαίος: την ισότητα μεταξύ της βαρυτικής και της αδρανειακής μάζας —πρόκειται για την επονομαζόμενη αρχή της ισοδυναμίας. Πειραματικά έχει επιβεβαιωθεί με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Ωστόσο, παρά τις επίμονες προσπάθειες, δεν έχει ώς τώρα εξηγηθεί θεωρητικά. Η αρχή αυτή καθορίζει επίσης και τη σχέση μεταξύ της βαρυτικής δύναμης και της δύναμης που επιταχύνει την πτώση ενός σώματος. Ο Αϊνστάιν έλαβε αυτή τη συσχέτιση μεταξύ των δύο τούτων φυσικών μεγεθών ως αφετηρία της γενικής θεωρίας του. Η δική του εκδοχή της αρχής της ισοδυναμίας είναι λίγο διαφορετική: τα αποτελέσματα της επιτάχυνσης μέσα σε ένα απομονωμένο, όχι πολύ μεγάλο, σύστημα δεν μπορούν να διακριθούν από εκείνες ενός βαρυτικού πεδίου. Πρόκειται για μια θεώρηση θεμελιώδους σημασίας, την οποία και προτιθέμεθα να διασαφηνίσουμε στη συνέχεια.
